Aan mijn verontwaardigde collega’s op jipjip.

Hebben jullie dat dan niet? Dat moment dat je er klaar mee bent? Dat je het los kan laten en er met nieuwe ogen naar kan kijken? Ik had het wel. Toen ik mijn eerste jeugdboek in handen hield was ik euforisch, trots, opgelucht. Ik snuffelde eraan, las hier en daar een stukje en was in de wolken met de lovende woorden die ik van mijn eerste lezers ontving. Wat was ik goed!
En toch komt dan dat moment dat je het echt nog eens leest. Helemaal. Voor de triljoenste keer. Eigenlijk hoeft dat niet, want je kent het rats van buiten. Maar ik deed het toch. Ik las het met een leeg hoofd, dat kon nu, want het verhaal en de personages die me al die tijd zo hadden opgeslorpt, zaten gevangen in het boek. En ik zag woorden die ik anders wou. Ik zag zinnen die ik had kunnen schrappen. ( Terwijl ik maanden geleden nog steigerde bij die gedachte alleen al) Ik zag hoe strak ik mijn lezers aan de hand hield. Hoe het blije einde al veel te vroeg in zicht kwam. Ben ik niet langer blij en trots? Natuurlijk wel. Wil ik dat mijn boek gelezen wordt? Uiteraard. Want ik ben nog steeds dol op mijn verhaal. Ik vind mijn personages nog altijd levensecht. En mijn dialogen goed. Maar ik weet nu wat ik anders zal proberen te doen met dat nieuwe verhaal dat in mijn hoofd groeit. Elk boek moet beter. Al doende leert men. En alles wat men nu nog over mijn boek schrijft, is alleen maar welkom. Lof is fijn natuurlijk. Ik ga niet hypocriet doen. Maar kritiek kan me nu niet meer zo raken, omdat ik er zelf klaar mee ben. De deur is dicht. Al kan een gegronde mening ze weer op een kier zetten. Maar of ze helemaal opengaat? Dat beslis ik zelf.

Gelukkig nieuwjaar!

Elke bezoeker van mijn blog, wens ik het allerbeste voor 2009.

Maand van de onbekende kinderboekenschijvers

Hier even aandacht voor een heel leuk initiatief op kinderboekenblog Jipjip. De maand januari staat er geheel in het teken van de "onbekende kinderboekenschrijver". Iedere auteur weet hoe moeilijk het is om je eerste werk(en) onder de aandacht te brengen van het publiek. De uitgeverij doet natuurlijk zijn best maar zij hebben zo veel boeken te promoten. Als auteur begin je dan maar een blog, of een website. Je gaat langs in scholen en gaat gretig in op uitnodigingen van bibliotheken. En toch... er gaat bij niemand een belletje rinkelen als ze jouw naam horen. Grote kranten schrijven telkens over dezelfde auteurs en je moet al een debuutprijs winnen eer ze de moeite nemen jouw boek eens te lezen. Daarom JipJipJoera! voor het initiatief van Richard op zijn leuke blog.
Elke dag zal er een "onbekende" auteur zijn zegje mogen doen over zijn/haar boek. Ik ben aan de beurt op 24 januari maar ik ben ook erg benieuwd naar al die andere schrijvers die er hun kans willen wagen. Benieuwd ook hoeveel belletjes er bij mij gaan rinkelen bij het horen van hun naam. Want ik geef het toe...ook ik koop een boek pas als ik er iets over gelezen heb.
En nu kan dat dus...op Jipjip.

Kijk onderaan voor de link naar Richards blog.

Boekenbeursblues

Zondag nog en dan zit de boekenbeurs er voor mij weer op dit jaar.

Het is altijd fijn eens een babbeltje te kunnen slaan met collega auteurs en illustratoren. We zitten daar op een rijtje ( vaak niks te doen, want we heten niet Brusselmans of De Bel) en dan kunnen we mensen kijken. De massa kijkt naar ons en wij naar hen. Wat is het best? Mogelijke geïnteresseerden in de ogen kijken, of net niet? Het schrikt kopers misschien af als we zitten te staren? Geen contact zoeken kan dan weer onverschillig overkomen,... Het boek is nog nieuw en niet bekend, dus de belangstelling is niet zo groot. Het fijnste deze beurs was dat een meisje dat "toch eerst nog eens verder ging kijken" uiteindelijk terug kwam om voor mijn boek te kiezen. Dat was een groot compliment.

Zondag nog onder de schrijvers en lezers en dan weer in mijn eentje aan de computer. Tijd voor een nieuw verhaal.

Het is er!

Gisteren is mijn boek gearriveerd. Het manuscript dat ik al die tijd enkel op het scherm zag, is een boek geworden. Een dik boek.
Het ziet er heel mooi uit, het verhaal ken ik natuurlijk uit mijn hoofd en toch begin ik te lezen. Lezen in een boek is zo veel aangenamer dan op het scherm, of op uitdraaitjes. Je kan het dichtklappen, je kan verder bladeren, je ruikt het, en bij een nieuw boek vind ik het altijd eng om het de eerste keer helemaal open te plooien. Je voelt de rug protesteren, het papier tegenspartelen, maar eenmaal open, wil het eigenlijk niet meer dicht.
Het boek is er.
En ik ben er blij mee.

boekenbeurs Antwerpen

Het is nog eventjes wachten op mijn boeken maar op de boekenbeurs liggen ze zeker klaar. Ik ben er ook weer enkele dagen om te signeren, rond te snuffelen en me vooral in te houden, wat telkens zeer moeilijk is door het grote aanbod. De kinderen kijken er elk jaar weer naar uit, alleen al de treinrit is een feest. Het doet me plezier dat ze net zoveel van boeken houden als ik, en vooral de oudste worstelt al net zo met het overaanbod. Ook dit jaar wordt het kiezen, want eigenlijk staan onze boekenkasten al meer dan vol. Er is gewoon geen plaats meer!
Voor de geïnteresseerden, volgende dagen kan je me vinden op de Clavisstand in zaal twee.

Vrijdag 31 oktober 2008
11:00- 14:00
Zondag 2 november 2008
13:00 -16:00
Woensdag 5 november 2008
14:00 -16:00
Zondag 9 november 2008
16:00 -18:00

Tot dan?

Flaptekst jeugdboek

Rembrandt en Clara leren elkaar kennen op de trein. Hoewel Rembrandts doofheid hen eerst dichter bij elkaar brengt, zorgt ze algauw voor onrust, eenzaamheid en een heleboel vragen waar Clara maar langzaam antwoord op krijgt.Clara beseft dat ze niet de meest eenvoudige keuze heeft gemaakt door van Rembrandt te houden.Maar ze geeft het niet op:met veel moeite haalt ze hem uit het isolement dat zijn leven al jaren beheerst.

Een dove jongen zit in de greep van zijn verleden, tot er een meisje in zijn leven komt dat hem echt wil leren kennen.