Nominatie

Wat was het fijn om te ontdekken dat maar liefst twee van mijn boeken zijn genomineerd voor de kinder- en jeugdjury. "Ik woon in twee huizen" voor groep 1, "De woorden van zijn vingers" voor groep zes.
Een prijs krijgen van de kinderjury doet altijd dubbel deugd, omdat het de lezers zelf zijn die beslissen. Mijn eigen kinderen geven ook elk jaar gretig punten en zelfs de jongste kan al behoorlijk kritisch zijn. Een boekje dat ik haar graag voorlas, krijgt soms maar twee op tien. Afwachten dus of de jonge en iets oudere lezers mijn werk smaken.
Zie link onderaan de pagina.

Lezing Velinx

Op zaterdag 25 april geef ik in mijn thuisstad Tongeren een lezing over mijn jeugdboek. Tijdens de jeugdboekenweek had ik het druk met activiteiten rond mijn prentenboekjes, nu word ik voor een ouder publiek gegooid. Als kleuterjuf is dat even slikken maar ik heb er erg veel zin in.
Geïnteresseerden kunnen zich in de bibliotheek van Tongeren inschrijven, ik begin er aan om 15 u.

Wie weet tot dan?

Tweede mening

Na de zeer kritische recensie van Jürgen op Jipjip, hier een andere opinie uit 'DSL'.
Maar het meest blij ben ik met de reacties van lezers die van dichtbij met doofheid te maken hebben zoals deze

Hun mening telt voor mij dubbel. Bedankt!

Wegwijs

Ben je hier nadat je klikte op de link onderaan mijn stukje op Jipjip? Welkom.

Zo niet...hoe toevallig!

Welkom op mijn blog dat eigenlijk een website is. Gemakkelijk en goedkoop. Een webmaster en een heuse website komen wel als die 'on' voor bekendheid weggewerkt is.

Onderaan, bij 'oudere berichten' kan je alles vinden over mijn boeken en wat dingetjes over mezelf.

Hieronder een bedenking rond de 'recensentenrel' die ik liever op mijn eigen stekje plaatste dan op Jipjip.

Alvast bedankt voor de muisklik die je hier bracht.

Groetjes,

Marian

Aan mijn verontwaardigde collega’s op jipjip.

Hebben jullie dat dan niet? Dat moment dat je er klaar mee bent? Dat je het los kan laten en er met nieuwe ogen naar kan kijken? Ik had het wel. Toen ik mijn eerste jeugdboek in handen hield was ik euforisch, trots, opgelucht. Ik snuffelde eraan, las hier en daar een stukje en was in de wolken met de lovende woorden die ik van mijn eerste lezers ontving. Wat was ik goed!
En toch komt dan dat moment dat je het echt nog eens leest. Helemaal. Voor de triljoenste keer. Eigenlijk hoeft dat niet, want je kent het rats van buiten. Maar ik deed het toch. Ik las het met een leeg hoofd, dat kon nu, want het verhaal en de personages die me al die tijd zo hadden opgeslorpt, zaten gevangen in het boek. En ik zag woorden die ik anders wou. Ik zag zinnen die ik had kunnen schrappen. ( Terwijl ik maanden geleden nog steigerde bij die gedachte alleen al) Ik zag hoe strak ik mijn lezers aan de hand hield. Hoe het blije einde al veel te vroeg in zicht kwam. Ben ik niet langer blij en trots? Natuurlijk wel. Wil ik dat mijn boek gelezen wordt? Uiteraard. Want ik ben nog steeds dol op mijn verhaal. Ik vind mijn personages nog altijd levensecht. En mijn dialogen goed. Maar ik weet nu wat ik anders zal proberen te doen met dat nieuwe verhaal dat in mijn hoofd groeit. Elk boek moet beter. Al doende leert men. En alles wat men nu nog over mijn boek schrijft, is alleen maar welkom. Lof is fijn natuurlijk. Ik ga niet hypocriet doen. Maar kritiek kan me nu niet meer zo raken, omdat ik er zelf klaar mee ben. De deur is dicht. Al kan een gegronde mening ze weer op een kier zetten. Maar of ze helemaal opengaat? Dat beslis ik zelf.

Gelukkig nieuwjaar!

Elke bezoeker van mijn blog, wens ik het allerbeste voor 2009.